Het zou de laatste dag worden van onze 5 dagen door de Negev voor de kinderen van Alyn.
Hoe voel je je na 4 dagen achter elkaar fietsen, wat ik nog niet eerder had gedaan, waar je nog een vijfde dag aan toe moet voegen.
Een dag die de zwaarste wordt want we gaan van de Dode Zee – 400 meter naar Jerusalem + 800 meter.
Dus echt wel een gespannen start.
Eerst een stuk met de bus naar onze fietsen en dan op pad.
Om een indruk te geven, de weg was recht, de weg was krom…..
Foto genomen met mijn camera op mijn helm. Mijn schaduw is nog te zien. Maar even serieus. We zouden beginnen met 28 km haast vooral klimmen tot de lunch.
Na 9 km al een stop. De weg die wij moeten fietsen, moest nog vrij worden gemaakt van verkeer. Er stand al een file door ons, dus die moest eerst doorgelaten worden.
Deze weg naar Jerusalem was de laatste 10 jaar niet meer afgesloten geweest. Maar nu wel voor Alyn.
Na deze stop begon pas het echte werk, we moesten 800 meter klimmen. Op zich ging het me goed af, maar het was wel lang, zwaar en heet. Gelukkig was er bij de top een stop. Even bijkomen.
Toen nog 10 km naar de lunch, ook weer klimmen maar nu was het niet zo lang en slechts + 250 meter.
Om veiligheids redenen konden we niet door Oost-Jerusalem fietsen. Dus alle fietsen ingeladen en wij in bussen.
Dat was dus een meevaller, want dat scheelde nog al wat nieuwe klim partijen naar Alyn
Hierdoor reste er nog maar 14 km voor de finish bij Alyn.
Dus je ziet maar weer, de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.(laatste spreekwoord)
De 28 deelnemers uit Nederland, de op Israel en de V.S. Na, grootste delegatie, verzamelde zich voor de finish, om zoals bij de Elfstedentocht, gelijk te eindigen☺️
Guya bij de finish en herkent me. Ook Joke Moed, was mee gekomen.
Het fietsen zat er op en was voor mij goed verlopen.
Voldaan en nog monter aan het eind van deze geweldige ervaring, met een fantastische Nederlandse ploeg, een voortreffelijk organisatie, en een onvergetelijke ervaring rijker.
Maar waar doen we het allemaal voor, voor onder andere Ore van 7 jaar, die mij de medaille omhing.
Het gaat niet om het fietsen, het gaat over al die vaak zwaar gehandicapte kinderen, die ons met blije gezichtjes ontvangen en die zoveel zorg en aandacht nodig hebben. Kinderen van alle groepen uit de samenleving, Arabische, Orthodoxe, Christelijk en van seculaire huize.
Vervolgens is er een afsluitingsceremonie. Waar kinderen (die niet kunnen lopen) zelfstandig langskomen rijden met de vlaggen van alle deelnemende landen. Waar een meisje vrij is gemaakt van haar militaire dienst om voor ons te zingen. Ze is bij Alyn, gerevalideerd naar een been amputatie.
Waar we kinderen zien die getraind hebben om binnen hun eigen mogelijkheden, ook mee te fietsen met de Wheels of Love. Bijvoorbeeld achterop een tandem
Het is moeilijk over te brengen, maar de Wheels of Love geeft je een heel warm hart.
Ik was zeer geëmotioneerd en voel me bevoorrecht, dat ik voor alle deze kinderen kon en mocht fietsen.
Misschien kunnen jullie voelen, wat er door je heen gaat als 350 fietsers, plus politie, vrijwilligers en staf, onder aanvoering van een jong meisje in een rolstoel, afsluit met het Hatikva.
Ik zit nu op 14 november om een half twee ’s nachts deze blog te schrijven, ik zou zonder dit van me af te schrijven, niet kunnen slapen.
Wordt nog vervolgd