De eerste dag zit erop. Moe en blij dat het toch nog gaat. Ondanks een infarct en Covid.
Voor de supporters dit bericht, om op de hoogte te blijven.
De afgelopen weken was er een gezonde spanning. Zou het nog gaan. Toch weer drie jaar ouder. Door Corona was de laatste Wheeels of Love in 2019.
Dit jaar een kleine Nederlandse delegatie. Totaal 15 man en vrouw.
Hester en ik waren gisteren naar het hotel in het Noorden gegaan om kwartier te maken.
Vanmorgen om 05:30 uur reveille. 06:30 ontbijt. 07:00 uur in de bus naar de start in fietstenue. Openingsceremonie en om negen uur op de fiets en gelijk bij de start een regenbui.
Gelukkig werd het na enige tijd droog en werd er niet zo hard gefiets in verband met het natte wegdek.
Het heuvelachtige terrein in de Galille maakt het fietsen veel zwaarder dan in het vlakke Nederland. Maar eenmaal op de pedalen viel het mee.
“De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest”
Hester fietste als een speer en ik moets die speer af en toe wel even loslaten.
Anderzijds heeft ze me ook een heel stuk uit de wind gehouden en “speerde” ik mee.
Het laatste gedeelte van vandaag was een klim van 7 km. De laatste loodjes wegen het zwaarst.
Moeie benen. Hopen dat ze morgen weer uitgerust zijn.
Tijdens het zware werk, denk ik altijd dat de kinderen van Alyn, met hun revalidatie het veel zwaarder hebben. En daar fietsen we ten slotte voor